شیوه کولاژ (تکه چسبانی)
این واژه به معنای چسبانیدن و شیوه ای است که در آن برای رنگ گذاری از بریده های کاغذهای رنگی، پارچه، روزنامه، مقواهای رنگی و موارد مشابه آن استفاده میشود. در کارهای چاپی ،مانند تصویرسازی برای کتابهای کودک که به این شیوه صورت می پذیرد. اگر ضخامت اثر اندکی زیاد شود به طور مستقیم قابل چاپ و همچنین قرار گرفتن در دستگاه اسکنر نیست، بهتر است یک اسلاید بزرگ از تصویر که اصطلاحا به آن اسلاید (لیت) می‌گویند،تهیه شود.
کلاژ (تکه چسبانی) شیوه‌اى است که در آن نه تنها عکس بلکه مصالح مختلفى از قبیل مقوا، بریده روزنامه، پارچه، عکس، اشیاء و … روى سطح بوم یا هر زمینهٔ دیگر چسبانده مى‌شود و یک ترکیب‌بندى ایجاد مى‌کند. این روش در سال ۱۹۱۶ ابداع شد ونقاشان کوبیسم ازاین روش بهره میبردند.
از این تکنیک برای بیان موضوعات مختلف به کار گرفته میشود و محدودیت زیادی در انتخاب این تکنیک برای سوژه های متفاوت وجود ندارد. البته مفهوم کولاژ فقط به سطح دو بعدی محدود نمی‌شود و در کولاژهای حرفه ای میتوان از این مفهوم به اشکال متفاوت جالبی سود جست. با کاغذ و مقوا میتوان اشکال مختلف و متفاوتی را ساخت. در برخی اوقات میتوان از تصاویر واقعی به جای صورت یا دست استفاده کرد میتوان با تلفیقی از عکس ،طرح بافت های مختلف تصاویر جالبی را بوجود آورد.
البته مفهوم درونی کولاژ فراتر از شکل ظاهری آن می باشد،کولاژ می‌تواند در فکر هنرمند باشد. آنچه که مهم است این است که هنرجویان بدانند که کولاژ تنها بریدن کاغذ و در کنارهم چسبانیدن آن نیست بلکه یکی از تکنیک های اجرایی می باشد.کولاژ می‌تواند در سایر هنرها از قبیل سینما و در ساخت فیلم به صورت دیگری صورت گیرد.
در مورد تاریخچه ی کولاژ این موضوع را میتوان گفت که در سال ۱۰۵ بعد از میلاد تسایی لون اختراع کاغذ را اعلام نمود و خود را مدعی کلاژ می دانست. ازنقطه نظر تاریخی کولاژ از توسعه کاغذسازی و راههای دادوستدی که آنرا به غرب منتقل نمودند و آنرا به قرن بیستم کشاند جدا نمی باشد.
کولاژ برای زینت بخشیدن به متون نوشتاری پدید آمد. کمی بعد کتاب دست ساخته ای مزین شد که جایگاهی ویژه در تاریخ کولاژ یافت.استفاده از کولاژ در اواسط قرن نوزدهم و با ظهور مکتب امپرسیونیسم در هنر نقاشی آغاز گشت.امپرسیونیسم کوششی در جهت پرداختن به ارزش های حسی به جای نمودهای لمسی و جایگزین نمودن حجم فیزیکی به دو سطح دو بعدی و اجتناب از نورپردازی و عمق بخشیدن تصنعی در سطح دو بعدی بوم و در نهایت شکل تجسمی به ضرباتی از نور و رنگ و نیز پرداختن به موضوعات روزمره زندگی است.
کلاژ یا تکه چسبانی اثری است هنری که توسط اجزا ترکیبی که شامل : انواع کاغذ پارچه، مقوا و تکه های بریده شده ی روزنامه،عکسها،تصاویر و دیگر موارد چاپی است.و از چسباندن آنها در کنار هم و بر یک سطح ساخته میشود.کلاژ لغتی است فرانسوی معادل چسباندن که هم برای کار تولید شده توسط چسبانیدن و هم برای روش این کار به کار برده میشود و اغلب به عنوان یک زیر شاخه هنر جمع آوری و تلفیقی در نظرگرفته میشود. پیکاسو و براک از این شیوه در سالهای ۱۹۱۲-۱۹۱۴ جهت خلق آثار خود بسیار سود جستند و به عنوان شیوه و روشی جدید آن را مطرح نمودند.کلاژ یا تکه چسبانی به طور گسترده توسط هنرمندان قرن بیستم به عنوان یک واسطه مستقل و هم در رابطه با نقاشی و طراحی مورد استفاده واقع شده است.
هنوز هم این شیوه در رشته های هنرهای تجسمی کاربرد دارد.در میان تنوعات مرتبط به شیوه کلاژ میتوان از (دکو پاژ) و (دکلاژ) نام برد.این شیوه قابلیت به وجود آمدن اشکال از تصاویر،کلمات و عبارات و موادی را که به طور کاملقابلیت قرار گرفتن در پیش یکدیگر را دارا نبودند مهیا ساخت.در عصر کنونی کلاژ یا تکه چسبانی، بیشترین کاربرد رادر شاخه تصویرسازی دارد و بسیاری از تصویرگران به خلق آثار خود با استفاده از این شیوه پرداخته اند. و تفاوت عمده آن با سایر شیوه های تصویرسازی در استفاده وسیع و نامحدود از ابزار و مواد مختلف جهت خلق تصاویراست .
آن چه برای ما ایرانیان حائز اهمیت است وجود چنین شیوه ای در هنرهای سنتی کهن ما و کاربرد آن در هنرهایتزیینی است. و درگذشته با نام ((قطاعی)) یعنی ((قطعه چسبانیدن)) یا ((کاغذبری)۹ در حدود سده نهم هجری از چین به ایران آمده و از ایران به کشور عثمانی یا ترکیه فعلی راه یافته است و از آنجا به دیگر کشورهای اروپایی راه یافته و گسترش جهانی یافته است. و توضیح این امر شاید ادای دینی هرچند کوچک،نسبت به هنرمندان و استادان این فن که در این راه سختیها و مرارتها کشیده اند. لازم به ذکر است که اغلب موضوعات آثار قطاعی در هنر های دستی ایران شامل نقش جانوران،پرندگان،گل و مرغ،نقش هندی،تزیینی و یا خطوط خوش بوده است.
